Take Me Home (2559) บทวิจารณ์ภาพยนตร์โดย FallsDownz
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า Take Me Home หรือในชื่อไทย สุขสันต์วันกลับบ้าน เป็นภาพยนตร์สยองขวัญที่น่าจับตามองมากที่สุดเรื่องหนึ่งในปีนี้ ไม่ใช่เพราะเพียงแค่ฝีมือดารานำแสดงอย่าง มาริโอ้ เมาเร่อ แต่ยังรวมไปถึงตัวผู้กำกับ ก้องเกียรติ โขมศิริ เจ้าของผลงานภาพยนตร์ไทยสยองขวัญระดับขึ้นหิ้งอย่าง ลองของ หรือเฉือน และยังรวมไปถึงการเขียนบทให้กับ เป็นชู้กับผี อีกด้วย
ซึ่งเมื่อเปรียบเทียบกับผลงานเก่าๆของตัวเขาแล้ว สุขสันต์วันกลับบ้าน ดูจะเป็นผลงานที่ได้มาตราฐาน แต่ก็ไม่อาจจะก้าวข้ามขีดจำกัดบางอย่างไปได้
ในขณะที่ตัวภาพยนตร์สามารถสร้างบรรยากาศความสยองขวัญผ่านตัวละครและเรื่องราวเสมือนการพาเราเข้าไปเดินบ้านผีสิงในช่วงกลางถึงท้ายเรื่องได้อย่างยอดเยี่ยม
ช่วงต้นเรื่องกลับค่อนข้างหายนะทีเดียว ตั้งแต่การปูความสัมพันธ์ตัวละคร หรือปมขัดแย้งที่ย่ำแย่ ไปจนถึงเทคนิคอันน่าปวดหัวเช่น มุขผีตุ้งแช่ทั้งหลาย ไปจนถึงเทคนิคการพากษ์เสียง (Voice Over) ซึ่งดูจะกลายเป็นเทคนิคที่ยัดเยียดเข้ามาด้วยความหวาดกลัวว่าผู้ชมจะดูไม่รู้เรื่องหรือตีความเองไม่เป็น มากกว่าเป็นเทคนิคที่จะนำมาเสริมหรือเติมแต่งองค์ประกอบต่างๆให้ดียิ่งขึ้น
อย่างไรก็ตาม ถ้าหากนึกถึงในด้านเนื้อหาแล้ว สุขสันต์วันกลับบ้านก็ถือได้ว่าเป็นภาพยนตร์ที่มีประเด็นน่าสนใจไม่ใช่น้อย ไม่ว่าจะเป็น คุณค่าของความรัก การรักษาสัญญา ไปจนถึงความเชื่อเรื่องวงเวียนแห่งความตายอันเป็นนิรันดร์ ซึ่งสะท้อนค่านิยมและความเชื่อของสังคมไทยได้อย่างเป็นเอกลักษณ์
แต่ในเมื่อการปูความสัมพันธ์ตัวละคร ปมขัดแย้งในช่วงต้นเรื่อง จนไปถึงการหยิบใช้เทคนิคบางอย่างนั้นชวนให้เราตั้งคำถาม ก็เป็นเหตุที่ทำให้เราไม่อาจที่จะซึมซับเรื่องราวต่างๆในภาพยนตร์ได้อย่างเต็มที่อย่างที่ควรจะเป็น ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าเสียดายสำหรับภาพยนตร์สยองขวัญและโดยเฉพาะภาพยนตร์ไทยที่เต็มไปด้วยเนื้อหาอันเป็นเอกลักษณ์เช่นนี้
Final Score : [ 6.5 ]
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น