45 Years ( 2015 ) บทวิจารณ์ภาพยนตร์โดย FallsDownz
"น้ำนิ่งไหลลึก"
45 Years เป็นภาพยนตร์ที่หลังจากได้ชมแล้ว แทบจะสรรหาคำอะไรมาบรรยายได้ยากลำบากเหลือเกิน ไม่ใช่เพราะว่ามันไม่รู้จะพูดอะไร แต่เพราะมันหาคำมาอธิบายสิ่งที่ได้รับจากภาพยนตร์เรื่องนี้ด้วยคำเพียงไม่กี่คำได้ลำบากเหลือเกิน แต่ถ้าหากจะบรรยายสรรพคุณของภาพยนตร์เรื่องนี้จริงๆ ก็คงจะต้องเปรียบเทียบภาพยนตร์ 45 Years กับสุภาษิตไทย 'น้ำนิ่งไหลลึก' อย่างแน่นอน
ซึ่งสาเหตุที่เลือกสุภาษิตนี้มาใช้ ก็เป็นเนื่องมาจากหลากหลายส่วนของภาพยนตร์ที่มีอารมณ์ค่อนข้างราบเรียบ ตั้งแต่วิธีการเล่าเรื่อง วิธีการวางตัวละคร บทภาพยนตร์ หรือกระทั่งการแสดงที่ไม่โหวกเหวกโวยวายแบบภาพยนตร์ดราม่าหลายเรื่อง แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยอารมณ์อันอัดแน่นอย่างตึงเครียดยิ่งกว่าภาพยนตร์เขย่าขวัญเสียอีก ด้วยวิธีการเล่าเรื่องที่สอดแทรกความเป็นสืบสวนสอบสวน สร้างความเป็น Mystery ได้อย่างแยบยล ที่น่าทึ่งก็ตรงจุดที่เราพบว่าความอยากรู้อยากเห็นของตัวเรานั้นไม่ได้น้อยไปกว่าตัวละครหลักเลย
สิ่งที่น่าทึ่งคือความตึงเครียดเหล่านี้นั้นค่อยๆถูกสร้างขึ้นมาเรื่อยๆในขณะที่เนื้อเรื่องดำเนินไปโดยที่เราแทบไม่รู้ตัว จากต้นเรื่องที่ดูแสนธรรมดา นำมาสู่บทสรุปที่แหลกสลาย จมกองเลือดอย่างไม่รู้ตัว จุดนี้ส่วนหนึ่งก็ต้องขอยกความดีความชอบให้กับผู้กำกับ แอนดรูว์ เฮจ จริงๆ
แต่อีกหนึ่งส่วนสำคัญที่จะไม่พูดถึงไม่ได้เลยเป็นอันขาด ก็คือนักแสดงนำอย่าง ชาร์ล็อต แรมปลิง ผู้รับบทตัวละครเอก เคท ถึงแม้ว่าการแสดงของ ทอม คอร์ทนีย์ จะยอดเยี่ยม แต่ก็ไม่อาจจะเทียบการแสดงของชาร์ล็อตชนิดที่ไร้ที่ติได้เลย หลายต่อหลายฉากที่เธอไม่ได้ปริปากพูดอะไรออกมา แต่สีหน้า สายตา และท่าทางของเธอ เป็นตัวเล่าถึงความคิดและสภาวะของตัวละครเธอได้อย่างยอดเยี่ยมตลอดเวลา โดยเฉพาะจุด Climax ฉากจบของเรื่องที่ข้าพเจ้าไม่สามารถจะหาคำอะไรมาอธิบายได้ แต่มันเป็นอารมณ์ที่ขึ้นจุดสูงสุดอย่างหาที่เปรียบได้ยากเหลือเกิน ไม่ใช่แค่เป็นฉากจบที่ลงตัว ฉลาด แต่ยังเป็นฉากที่เชื่อว่าใครหลายคนถ้าหากได้ชมคงจะลืมได้ยากนัก
45 Years เป็นภาพยนตร์ที่พูดถึงความสัมพันธ์ ความรักของคนสองคนได้อย่างเจ็บปวดเป็นที่สุด นี้เป็นภาพยนตร์ที่เชื่อเลยว่าจะทำให้ผู้ชมหลายต่อหลายคนหันกลับมาตั้งคำถามถึงความรักของตนเองอย่างหวาดระแวง โดยเฉพาะการตอกย้ำว่าเวลาไม่ได้มีค่าหรือมีความหมายอะไรเลย ถ้าหากเราไม่ใช่คนที่ 'ใช่' อย่างแท้จริง เสมือนการแฝงกับระเบิดเอาไว้ในจิตใจผู้ชมอย่างที่เราไม่รู้ตัว ท่ามกลางการเล่าเรื่องที่เงียบสงัดของภาพยนตร์
ถึงแม้ว่าภายนอกของ 45 Years นั้นจะดูเป็นภาพยนตร์ดราม่า ชีวิตผู้สูงอายุทั่วๆไป ที่วัยรุ่นเข้าถึงได้ยาก แต่ในความเป็นจริงแล้วมันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย นี้เป็นภาพยนตร์ที่พูดถึงสิ่งที่ไม่ว่าใครก็สามารถเข้าถึงและเข้าใจได้อย่างไม่ยากนัก ที่ยอดเยี่ยมคือมันใช้พลังศิลปะของ 'ภาพยนตร์' อย่างเต็มที่ ด้วยภาพและการแสดง โดยปราศจากคำพูด หรือความพยายามในการให้มันยิ่งใหญ่ โอเวอร์มากจนเกินไป
ด้วยภายนอกที่ผิวเผินดูจะแสนธรรมดาเหล่านี้นั้นเองที่สอดแทรกและสะท้อนเรื่องราวอันแสนเจ็บปวดชนิดที่ทิ่มแทงลงไปในส่วนลึกจิตใจของเราอย่างไม่รู้ตัว โดยเฉพาะการแสดงของ ชาร์ล็อต แรมปลิง ที่ไม่ว่าใครที่ได้ชมก็ต้องยอมศิโรราบให้อย่างไม่มีข้อแม้
Final Score: [ 9 / 10 ]
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น